Nie mam z kim pogadać.

Smutna. Melancholijna....

Oglądam The Voice Senior i jest mi tak smutno. Witold Paszkowski, czy jak mu tam, już taki stary ...Ta twarz taka zmieniona...Maryla Rodowicz ledwo mogła wstać z fotela i podejść do sceny....Alicja Majewska....taka babcia już.. Przychodzą Ci staruszkowie, opowiadają swoje historie, uśmiechają się i mówią, jak to życie zaczyna się po sześćdziesiątce....Taaaa,nie uwierzę w to. Wszyscy przeważnie są sami, bo albo po rozwodzie, albo partner umarł. Opowiadają, jak to teraz mają czas na wszystko, bo wcześniej dom, dzieci, praca... Jakoś to do mnie nie trafia. Mam nadzieję, że w ich wieku tak właśnie będę myślała, ale teraz póki co to wszystko mnie przytłacza...

Nigdy nie chciałam być sama. Zawsze mi się wydawało, że na starość dobrze być z kimś. Samotność to nie dla mnie. Przytłacza mnie, krępuje mi ręce, zabiera energię.

Rety,ile to emocji...Niby rozmawialiśmy normalnie,ale w środku....Burza. Jak to się stało, że po 23 latach jesteśmy osobno? Przecież mieliśmy być razem na starość. We dwoje przecież łatwiej... Pamiętam mnóstwo miłych chwil,te złe jakoś się zacierają,nie bolą tak. Ostatnio koleżanka uświadomiła mi, że mąż nawet nie stara się o to, żebyśmy do siebie wrócili. Znaczy to, że jest mu teraz dobrze. Więc nie wiem dlaczego czasami wydaje mi się, że jest tak bardzo,bardzo smutny... Choćby nawet, przecież to nie moja sprawa. A jednak o tym myślę...Czasami tak mnie ściska....Wiem, że nie powinnam się odwracać tylko patrzeć przed siebie, nauczyć się żyć bez niego...Ciekawe,ile czasu na to potrzebuję. Wstyd mi, że nie doceniam tego co mam,tylko skupiam się na tym,co straciłam.Ale uczę się dopiero...

odkąd zmieniłam swoje życie. Tyle lat godzenia się na wyzwiska,alkohol, kłótnie,mobbing psychiczny... Miesiąc czasu. Tak dużo,a ja jakby nadal stoję w miejscu. Miałam takie wielkie plany,a chorobą wszystko przekreśliła.Nie wiem jak długo jeszcze będzie mnie bolał ten kręgosłup,ale na razie nie mogę się cieszyć z tej ciszy i spokoju, które mam. Doceniam,staram się przynajmniej,ale jak myślę o tym, że część moich rzeczy nadal leży w pudłach,a reszta jest popychana byle jak....W pracy też ciężko. Niby tabletki pomagają,ale tylko na jakieś 5 godzin,potem powoli ból wraca...Jest ciężko. Jak nic się nie zmieni,to w przyszłym tygodniu znowu muszę iść do lekarza. Tak sobie myślę, że przychodzi w życiu człowieka taki moment, że to choroba zaczyna rządzić,a my nie mamy na nią zbyt wielkiego wpływu...Jeszcze parę tygodni temu wydawało mi się, że mogę wiele,a teraz wiem, że są sytuacje, których nie przeskoczę....To jest takie.... wkurzające.Muszę się ogarnąć,ale to trudne, jeżeli jedyne,o czym się myśli,to ból....

umówić sobie wizytę telefoniczną z lekarzem,bo już nie dałam rady z bólu. Dostałam receptę,ale nie miałam kasy, więc zadzwoniłam do męża z zapytaniem czy ma pożyczyć. Miał. Poszedł nawet ze mną do apteki. Po drodze otworzył piwo i pił, przeklinał, gadał głupoty....Gdyby nie to, że byłam w potrzebie,to w życiu bym z nim nie poszła. Wstyd jak nie wiem co. Cieszyłam się, że nie muszę wracać z nim do domu, że idę do swojego nowego mieszkania gdzie mam ciszę i spokój i nie muszę wysłuchiwać tego pijackiego bełkotu. Miał dzisiaj wziąć któregoś syna na noc i był zły na mnie, że nie chcę żadnego dać. Na nic moje tłumaczenia, że jest pijany i że żadne dziecko nie chce iść do niego. Twierdził, że on nie chce być sam,bo mu źle. Powiedziałam, żeby sam sobie dzwonił do dzieci,na szczęście żaden nie chciał u niego nocować.

Nie wiem czy bardziej mi go żal czy mnie wkurza....

odkąd wyprowadziłam się od męża-alkoholika. Miałam wreszcie odetchnąć, odnaleźć siebie i takie tam. A od półtora tygodnia mam problem z kręgosłupem. Boli jak diabli. Jeszcze się nie rozpakowałam,nie posprzątałam,jeszcze nie jest tak,jak powinno być....Nie powiem,wiele razy przeszło mi przez myśl, że to kara. Ale za co? Że wreszcie zawalczyłam o siebie i dzieci? Że powiedziałam dość? Dlatego odganiam tą myśl od siebie. Po prostu tak miało być. Przynajmniej teraz tylko o tym myślę, boję się czy wrócę do pełnej sprawności, a nie martwię się np tym,za co będę żyła...I że jestem sama. I w ogóle....